Abonnementkosten: € 11.99
Beschrijving: Mieke van Hooft kiest haar onderwerpen regelmatig uit de krant, als artikelen haar verwonderen of boos maken. Zo is het boek 'Straatkatten' (1996) over zwerfkinderen in Nederland ontstaan, of 'Nachtlopers' (1991) over pyromanie. En haar meest bekende boek 'De Tasjesdief' (1989) over het jongetje Alex dat wordt gedwongen te stelen. Het lijkt er dus op dat niemand méér geschikt was om over zinloos geweld te schrijven, dan Mieke van Hooft.Het is niet gemakkelijk een goed boek te maken als je eigenlijk een mening wilt verkondigen. Het gevaar bestaat dat je kunstgrepen uithaalt om de loop van het verhaal in de gewenste richting te krijgen. Mieke van Hooft stapt een aantal keer in deze valkuil, maar blijkt ervaren genoeg om desondanks een boeiend geheel te brengen.Kelvin begint net in de brugklas, zijn broer Roy heeft afgelopen zomer zijn Havo-examen al gehaald. Omdat Roy niet weet wat hij precies met zijn leven wil, heeft hij een baantje op de kinderboerderij genomen. Roys liefde voor dieren gaat ver. Zo heeft hij een bak met coconnen van vlinders op zijn kamer staan en neemt hij een pasgeboren biggetje mee dat elke twee uur een fles warme melk moet krijgen.Maar dit laatste vindt de moeder van Kelvin en Roy niet goed. De big, die ze Watje hebben genoemd, moet weg. Hierop besluit Roy stiekem bij de big te blijven op de kinderboerderij. Een aantal vrienden van hem komt daar ook langs, ze drinken bier en praten met elkaar.s Nachts worden Kelvin en zijn ouders uit bed gebeld door de politie: Roy is gestoken met een mes en ongelukkig ten val gekomen. Hij ligt in coma.Sterk aan het boek is dat het laat zien hoe gemakkelijk je betrokken raakt bij een geweldsdelict. Als slachtoffer, maar ook als dader. Bart, de dader, heeft zijn eindexamen niet gehaald en zit daardoor niet lekker in zijn vel. Hij drinkt te veel, wordt snel boos en steekt zomaar zijn vriend neer als die iets zegt wat hem niet bevalt. Van schrik is Bart gevlucht en ondergedoken.Na het incident barst een geweldsdiscussie los en trekt Van Hooft een arsenaal open aan mogelijke oplossingen, gedragingen en meningen. Sommigen willen geweld met geweld bestrijden, anderen vinden dat niet de oplossing. Buren die anders nooit iets zeggen, komen ineens nieuwsgierige vragen stellen en de lokale krant dringt zich wel heel onnadenkend op. Af en toe pakt Van Hooft er nóg een discussie bij, zoals wanneer ze mensen laat zeggen dat het vast en zeker buitenlanders waren en dat ze die toch al niet mogen.Hiermee zit de auteur het verhaal behoorlijk in de weg. Kelvin, vanuit wie de gebeurtenissen worden gevolgd, wordt dusdanig heen en weer geworpen tussen emoties en meningen, dat hij amper invoelbaar is. Het boek is hier meer een tekst die als basis kan dienen voor discussies, dan een jeugdroman waarin je gespannen met de hoofdpersoon meeleeft.Gek genoeg is deze tekortkoming nog geen reden het boek weg te leggen. Je wilt namelijk weten of Roy nog uit de coma gaat ontwaken, of niet. Bovendien heeft het boek een serieus voorwoord van Bart Wisbrun, de oprichter van de landelijke Stichting Tegen Zinloos Geweld. Dit creëert het juiste kader, waardoor het onverholen morele doel toch acceptabel is.In zijn tekst vertelt Wisbrun hoe hij hoopt te kunnen voorkomen dat hedendaagse kinderen het gebruik van geweld normaal gaan vinden. Daarnaast zit in elk exemplaar van 'Geen geweld' een brief die kinderen naar de uitgever kunnen sturen om tegen portokosten een cd te ontvangen met het rockachtige nummer 'zinloos geweld'.Hieruit blijkt dat het primaire doel niet was een meeslepende jeugdroman te schrijven, maar om een serieus probleem -opnieuw- tot gespreksonderwerp te maken. Daartoe nodigt het boek zeker uit.In een interview heeft Van Hooft eens gezegd dat ze na een zwaar onderwerp soms toe is aan een lichtvoetiger verhaal waarin ze grapjes kan maken. Wellicht om die reden kon vrijwel gelijk met 'Geen geweld' het boek 'Het gillende jongetje' verschijnen. Dit is een vervolg op 'Het doorgezaagde meisje', dat al in 1994 verscheen.Eefje krijgt nieuwe buren. Nieuwsgierig staat ze voor het raam naar de verhuizers te kijken, maar van mama moet ze zich achter de plant verstoppen omdat het anders niet netjes is. De buurvrouw heeft 'blond haar dat als een hooiberg boven op haar hoofd is gestapeld'. En een jurk die roze is als een suikerspin. Buurvrouw Hermine heeft geen kinderen, dat vindt Eefje natuurlijk wel jammer.Dan, op een avond, hoort Eefje iets bijzonders: het geluid van een gillend jongetje. Hoe kan dat als de buurvrouw geen kinderen heeft? Snel belt ze De Bruine Bonen Bende waar ze in 'Het doorgezaagde meisje' tot mocht toetreden. De bende bestaat uit Wiep, Sander en Bobbie, die net als Eefje in de Bruin de Boonstraat wonen.Ze besluiten op onderzoek te gaan zodra ze op visite worden gevraagd. Dan blijkt dat Eefje niet de enige was die het gegil heeft gehoord...'Het gillende jongetje' is grappig, spannend en duidelijk met veel plezier geschreven. De boekjes horen thuis in een serie die Berenboekjes heet. Het betekent dat de letters vrij groot en de regels kort zijn. Bovendien staan er meer illustraties in dan gemiddeld. Met dit boek bewijst Van Hooft waarom zij vrijwel jaarlijks door de Nederlandse Kinderjury wordt getipt.

Dit artikel wordt u aangeboden door: Wannaboeks-Algemeen
Mail dit artikel naar een vriend / kennis / familielid